Ο άνθρωπος είναι ένα μηχάνημα.

Κάποιες φορές φτάνεις να σκέφτεσαι πως ο άνθρωπος τελικά είναι ένα μηχάνημα. Ένα μηχάνημα που τρέφεται καλώς ή κακώς με συναισθήματα που άλλες φορές τον φθείρουν και άλλες τον επιδιορθώνουν και τον κάνουν σαν καινούριο. Μου έρχονται στιγμές στο μυαλό που εκεί που είχα τραφεί πίκρα και ασχήμια ως μηχάνημα, ήρθε ένας μάστορας μου έσφιξε λίγο τις βίδες, με ξεσκούριασε και έφτασα πάλι σε σημείο να λειτουργώ,αλλά ποτέ όπως στην αρχή. Κάποιες γρατζουνιές, κάποιες φθορές,ήταν ακόμη εκεί. Δεν είχε όμως απολύτως καμία σημασία για εμένα πλέον,διότι εκεί που είσαι για τα σκουπίδια, αν έρθει κάποιος και σε διορθώσει νιώθεις πάλι ολοκαίνουριος κι ας μην είσαι στα αρχικά σου στάδια. Πριν χρησιμοποιηθείς και χαλάσεις. Έτσι λοιπόν είναι οι άνθρωποι. Απλά αντικείμενα που θέλουν διαφορετικό τρόπο εφαρμογής από την στιγμή που μπαίνουν στην πρίζα για πρώτη φορά. Άλλα είναι πιο δυνατά και αντέχουν στον χρόνο χωρίς ιδιαίτερες φθορές και άλλα είναι πιο αδύναμα και χαλάνε σε μερικούς μήνες. Στη ζωή του ανθρώπου όμως υπάρχουν διευκολύνσεις που δεν υπάρχουν στα αντικείμενα. Ο άνθρωπος ελέγχει τα συναισθήματα,επιλέγει τους μάστορες για την επιδιόρθωση του, και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να βγάλει τον εαυτό του από την πρίζα. Όλα λοιπόν είναι μία επιλογή. Ή επιλέγεις τον εύκολο δρόμο και απενεργοποιείς τον εσωτερικό σου κόσμο ώστε να κλείνεις την πόρτα στη ζημιά για να προστατευτείς, ή παραμένεις ενεργός για να μπορέσεις να προστατεύσεις και να δώσεις ευχαρίστηση. Δεν σε νοιάζει αν θα χρησιμοποιηθείς λάθος ή σωστά, αν θα σε ταίσουν σωστά ή λάθος συναισθήματα. Όπως και να 'χει αν επιλέξεις να παραμείνεις ενεργός, θα πρέπει να λειτουργήσεις ακριβώς όπως είσαι προορισμένος να κάνεις. Θα υπερασπιστείς,θα θυμώσεις,θα αγκαλιάσεις,θα βοηθήσεις. Θα μιλήσεις άσχημα, όμορφα,θα δακρίσεις. Θα ξαναγκαλιάσεις,θα ξαναθυμώσεις,θα ξαναυπερασπιστείς. Θα κάνεις τα πάντα από την αρχή φορές και φορές. Θα αλλάξεις χέρια,εικόνες,καταστάσεις. Θα θυμηθείς τα παλιά, θα ξαναδακρίσεις. Και καθώς θα περνάει ο καιρός και θα μένεις ενεργός για να υπερασπίζεσαι, να αγκαλιάζεις,να θυμώνεις και να δακρίζεις, να ξέρεις πως άλλοι θα σε γεμίσουνε πληγές και άλλοι αυτοκόλλητα. Κι έτσι θα μεγαλώνεις, θα ωριμάζεις και θα ανακαλύπτεις. Και θα δίνεις τόπο στην οργή. Και θα επιλέγεις ανθρώπους να σε γιατρέψουν που άλλοι θα είναι καλοί σ'αυτό και θα το κάνουν στ'αλήθεια, και άλλοι δεν έχουν τόση πείρα κι αν την έχουν δεν έχουν τόση αξιοπρέπεια ώστε να σε βοηθήσουν. Να αγαπήσεις και τις δύο κατηγορίες, γιατί τις επέλεξες. Η μία ανήκει στα λάθη σου και πρέπει αυτά να τα αγαπάς, και η άλλη ανήκει στις αδυναμίες σου, που είτε το θέλεις είτε όχι θα είσαι αδύναμος να μην τις αγαπήσεις. Να φέρεσαι στους ανθρώπους που αγαπάς όπως το αγαπημένο σου μηχάνημα ή το αυτοκίνητό σου ή ό,τι άλλο αγαπάς και ταυτίζεσαι αυτή τη στιγμή με αυτό. Να τους φέρεσαι σαν κάτι αγαπημένο. Να μην τους παραμελείς, να μην τους αφήνεις να χαλάνε. Να μην αφήνεις να τους πειράζουνε και να λες «Κάτω τα χέρια!» σε όποιον πάει να τους ακουμπήσει. Είναι δικοί σου, όλοι αυτοί. Να φοβάσαι να τους δώσεις σε άλλα χέρια για να μην τους χαλάσουνε. Να κρύβεις τις πληγές τους με αυτοκόλλητα για να νιώθουνε καινούριοι. Να νιώθουν ότι αγαπιούνται, να νιώθουν ασφαλείς. Να τους μεταχειρίζεσαι όπως θέλεις να σε μεταχειρίζονται. Να νιώθεις εθισμό γι'αυτούς. Να θες λίγο απ'το άρωμά τους, λίγη απ'τη ματιά τους και συνέχεια τις αγκαλιές τους. Να θες να είσαι απαραίτητα εκεί στις λύπες τους και καμιά φορά στις χαρές τους, για να παίρνεις μια δόση απ'το χαμόγελό τους. Να τους βλέπεις και να λάμπεις. Να τους λες πολλά μπράβο, να τους επιβραβεύεις με φιλιά. Να κάθεστε και να μιλάτε για ώρες. Να τους γίνεσαι συνήθεια και να σου γίνονται κι εκείνοι. Να συνηθίσεις να τους αγαπάς και να μη σε νοιάζει τίποτα. Και να τους πλακώνεις όλους στο ξύλο. Έτσι ωμά. Να τους πλακώνεις όλους στο ξύλο για να μάθουν να μην πειράζουν τους ανθρώπους σου. Να τους δείχνεις την ενόχλησή σου έστω, για να μην αφήνουν και οι ίδιοι να τους φθείρουν. Γιατί όταν ρίξουν ένα χαστούκι σε έναν από αυτούς που αγαπάς εσύ πονάς διπλά. Και ρίχνεις άλλα τόσα. Τους προσέχεις αυτούς που αγαπάς, δεν είναι ότι κι ότι. Είναι αυτοί που σε κρατάν σε λειτουργία κι εσύ είσαι αυτός που κρατάς αυτούς. Να κολλάτε ο ένας με τον άλλο και να μην περνάει ανάσα που να μην βλέπεστε. Γιατί σαν μηχανήματα όλοι, όσο κι αν θέλεις να παραμείνεις ενεργός κάποια στιγμή θα χαλάσεις, και δεν θα υπάρχει τρόπος να επιδιορθωθείς. Γι'αυτό σου λέω. Ξεκόλλα και αγάπα. Μείνε όσο μπορείς ενεργός και προστάτευε. Όσα περισσότερα ''σ'αγαπώ'' πεις, τόσα περισσότερα θα ακούσεις. Δίνε χαρά. Και θα την πάρεις πίσω. 

Καλό βράδυ φίλοι μου. Και όσοι έχετε ανάγκη, μια αγκαλιά,ένα μάστορα,μια συμβουλή..εγώ είμαι εδώ για όλους και πόσο μάλλον για τις αδυναμίες μου.

Αθηνά Τσαγκούδη.