Το μαζί πονάει και είναι δύσκολο...

Το μαζί θέλει κόπο αγάπη μου γλυκιά. Θέλει να 'χεις αντοχές,να 'χεις υπομονή. Είναι μια επιτυχία το μαζί, από όποια πτυχή του και να το εξετάσεις. Τι να σου κάνει ένα "μαζί" χαραμισμένο σε πολλαπλά κρεβάτια,κατεστραμμένο σε χιλιάδες αγκαλιές,χρησιμοποιημένο από ανήθικες ματιές. Το "μαζί" το όμορφο, δεν χαρίζεται. Δεν δίνεται απλόχερα. Κερδίζεται με εργασία, με ιδρώτα. Έρχεται, αφού γίνει απωθημένο. Αφού δοκιμάσει τις αντοχές σου κι εσένα τον ίδιο. Έρχεται και μόνο αν το αφήσεις φεύγει. Το "μαζί", το ανόθευτο. Το "σ'αγαπάω" το αληθινό,που δεν είπες αφότου πέρασε μία βδομάδα ή μερικές μέρες. Όλα αυτά, δεν κρύβονται μέσα σε κλαμπ τα βράδια. Δεν κρύβονται μέσα σε δώρα,ταξίδια. Δεν είναι τα κατάλληλα για να τα νοθεύσεις χρησιμοποιώντας τα σε μερικές βραδιές πόθου. Είναι, εδώ μπροστά σου. Έχεις συνηθίσει να κυνηγάς το κρυμμένο, και δεν βλέπεις το αυτονόητο. Δεν βλέπεις το καθημερινό, δεν το κυνηγάς. Δεν βρίσκεις τον εαυτό σου πουθενά, στο γνήσιο. Προσπαθείς να τον βολέψεις, στο ψεύτικο,στο συνηθισμένο. Στη μόδα. Δεν χωράει εκεί ο αγνός σου εαυτός. Που είναι σίγουρα,τέλειος κι ας έχει ελαττώματα. Που είναι φυσικός,γνήσιος. Χωρίς αρώματα επεξεργασμένα. Που να χωρέσεις εσύ κι εγώ, και ο οποιοσδήποτε μέσα στο ψεύτικο εφόσον είμαστε όλοι πλάσματα αληθινά; Πως να αγαπήσεις κάποιον αν δεν τον δεις ένα πρωί όπως είναι πραγματικά; Χωρίς λούσα, και καλύμματα. Πως να νιώσεις το πραγματικό,αν το ντύνεις με ψεύτικο ματάκια μου όμορφα; Πως να το κατακτήσεις; Και τώρα θα σου κάνω μια ερώτηση, που απαιτεί απάντηση. Νιώθεις; Θα μου πεις "ναι νιώθω". Και θα σε ρωτήσω "τι νιώθεις; Αυτή τη στιγμή,τώρα που μιλάμε...τι νιώθεις;". Δεν θα απαντήσεις καν. Θα βρεις μερικές λέξεις,θα τις ενώσεις και θα μπερδευτείς. Δεν ξέρεις τι νιώθεις, δεν μπορείς να το εκφράσεις. Ντρέπεσαι. Δεν χρησιμοποίησες το "νιώθω" και το "αισθάνομαι", χθες βράδυ, ούτε σήμερα το πρωί. Πως να το εκφράσεις; Το "μαζί" το αληθινό, που να το χωρέσεις καρδούλα μου, αν η ζωή σου δεν περιβάλλεται απ'αυτό; Μαζί ως οικογένεια,μαζί ως φίλοι,ως ομάδα,ως εραστές. Μαζί ως συνάνθρωποι έστω. Το έζησες ποτέ; Το μαζί το συνολικό. Να υπάρχει μια φωνή, για ένα σύνολο και αυτό να λέγεται μαζί. Που το 'θαψες το όμορφο,το αγνό σου συναίσθημα; Που έκρυψες τον έρωτα;Την αγάπη; Γιατί τα καθήλωσες σε μια συνήθεια βαρετή; Ουρλιάζουν μέσα σου ματάκια μου. Άπλωσε τα χέρια σου κι αγκάλιασε τα. Πες στα συναισθήματά σου, αυτά που δεν πέταξες, πες τους πως τα αγαπάς. Πως τα λατρεύεις. Πες στον εαυτό σου πως δεν κάνει λάθος που αισθάνεται,που αγαπάει. Πες του να είναι τρυφερός. Να ζητάει αγκαλιές, να ζητάει να αγγίξει το αληθινό. Πες του του ρημαδιασμένου, να μην ντρέπεται μπροστά στην γυμνή πραγματικότητα. Σ'αυτήν που ένα "μαζί" πραγματικό, ξέρει μόνο. Ένα "μαζί" που γνώρισε, το ευαίσθητο. Που θεωρεί πρόστυχο και ανήθικο ένα ψέμα και όχι ένα γυμνό κορμί. Αυτά να πεις στον εαυτό σου. Να επιδιώκει το "μαζί",να το κερδίζει, να μην το αφήνει να φύγει. Γιατί το "μαζί",θέλει κόπο αγάπη μου. Κι αν μπορείς να αντέξεις, σου φαίνονται τα πάντα εύκολα. Μαζί λοιπόν! Και διαλύσου. Και αφήσου στην αγνή πραγματικότητα. Αρκέσου σ'αυτήν. Πρόστυχο είναι μόνο το ψέμα.

Αθηνά Τσαγκούδη.